สำหรับฉัน เขาคือทุกส่วนในชีวิต คือลมหายใจและเป็นหัวใจของฉันตั้งแต่วินาทีแรก แต่สำหรับเขา เพียงแค่หางตาและความทรงจำ ขอเพียงแค่พื้นที่เล็กๆ ให้ฉันได้ยืนอยู่ในนั้นบ้างก็ยังดี...
-ผาชัน-
-ใบบัว-
“ตายยังวะเนี่ย”
จู่ๆ ก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นก่อนจะกลายเป็นความวุ่นวายขนาดย่อมเมื่อบรรดาเพื่อนๆ พากันเข้าไปแบกร่างคู่ต่อสู้ของผาออกมาจากสนามมวย ฉันมองความวุ่นวายตรงหน้าด้วยความมึนงงเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าผาจะเล่นจริงเจ็บจริงถึงขั้นแบกส่งโรงพยาบาลจนกระทั่งสายตาของฉันหันมาสบกับสายตาของคนที่ยืนอยู่บนสนามมวย เขาถอดนวมโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ใจแต่สายตาก็ยังมองมาที่ฉัน นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบหนึ่งปีที่เราสบตากันตรงๆ แบบนี้อีกครั้ง
“เราขอโทษนะแต่เราให้เบอร์ไม่ได้จริงๆ เราไปก่อนนะ”
พูดจบฉันก็รีบหันหลังเดินหนีออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ อุตส่าห์แอบมาเงียบๆ ผาดันหันมาเห็นอีกแบบนี้พวกเพื่อนหลายคนที่รู้ว่าฉันยืนกรานที่จะไม่มาที่นี่ก็รู้กันพอดีน่ะสิ
“เดี๋ยวสิใบบัว จะรีบไปไหนเราขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ เฮ้”
ฉันรีบเดินจ้ำจนแทบจะกลายเป็นวิ่งเพราะผู้ชายคนนั้นทั้งตะโกนทั้งตามตื้อฉันไม่เลิก กลัวคนบ้านี่ก็กลัวไหนจะกลัวความแตกที่แอบมาสนามแข่งกีฬานี่อีก แต่จู่ๆ ก็มีมือปริศนามาคว้าข้อมือฉันไว้
“…”
ผาชัน
_________________________________________________
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการณ์ของไรเตอร์
มิได้ดัดแปลง ทำซ้ำ หรือคัดลอกผู้ใดมา
ตัวละคร ชื่อนามสกุล สถานที่ ภาพประกอบ ล้วนสมมุติขึ้นและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ห้ามผู้อื่น คัดลอก ทำซ้ำ หรือดัดแปลงแก้ไข
"ลิขสิทธิ์ ตาม พรบ. พ.ศ. 2537"
_________________________________________________
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆ ด้วยน้าาา
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น